Van Rhenoy naar Acquoy
In Rhenoy loopt de Lingedijk pal langs de Linge. Ik kijk vanaf het fietspad uit op de achtertuinen van de eerste bungalows van het dorp. De woonhuizen en boerderijen even verderop kijken direct uit op de dijk. Ze worden fraaier en ouder naarmate ik verder kom.
Het pakhuis bijna aan het eind heet ‘t Pakhuis. Er zat een graanmaalderij. De in blokken gepleisterde voorgevel – ‘anno 1905 w story’ staat op een ingemetselde steen – heeft rondbogige ijzeren ramen, als van een kerk.
Aan de overkant van de Linge verkeren de vakantiehuisjes en de stacaravans nog in hun winterslaap. Bij de picknickweide ‘t Appeltje kon je tot een eind in de twintigste eeuw met het pontveer overvaren naar café De Remketting in Gellicum.
Aan het eind van de Lingedijk steek ik de Dorpsstraat schuin over. Ik volg nu een tijdje de route van het Rhenoijschepad (met een lange ij), een klompenpad. Bij cafetaria Route 88, voorheen De Smulmuis, is de beloofde brochure van het pad zoek. ‘Veni vedi frietsie’, zegt het ene tegeltje boven het frituurvet. Het andere: ‘Het leven is als een frikandel, je moet het zelf speciaal maken’. De sobere katholieke zaalkerk – een grote schoenendoos – naast de friettent is nu uitvaartcentrum De Einder.
Het is even zoeken naar het klompenpad: het begint in het weiland aan de andere kant van de ‘Route 88', de provinciale weg van Leerdam naar Geldermalsen. Wat is het mooi lopen, door de uiterwaarden van de Linge. Grasland, rietkragen, een kade, een plasje, een bruggetje, een wilgenbosje, een paar eenden - en bovenal stilte.
Het blijft mooi, ook op de Lingedijk even voor Acquoy. Rechts ligt alweer een wiel, links stroomt de Linge. Of beter: stroomde de Linge. Even voorbij Rhenoy, bij Gellicum, is in het verleden een flinke lus in de rivier afgesneden, waardoor die nu Acquoy niet meer aandoet. Het dorpje ligt nu heel pittoresk aan een dode Lingearm.