In Beesd
Het is voorbij Mariënwaerdts zorgimkerij in één klap uit met alle heerlijkheid, ik ervaar een hevige stijlbreuk in het landschap. Ik zag hem niet aankomen, die A2. Geluidsschermen, herrie desondanks, een viaduct. Leek het alsof op het landgoed de tijd heeft stilgestaan, hier raast-ie vlak voor mijn neus links en rechts aan me voorbij.
Ook ik maak haast. Na een minuutje ben ik, door mijn oogharen kijkend, weer een eeuw of wat terug. Ik loop over de Havendijk Beesd in en zie dat ook de Linge de overval door de autosnelweg heeft overleefd.
Op de Havendijk speur ik tevergeefs naar de haven. Misschien was hier alleen uit de kluiten gewassen aanlegsteiger? De Voorstraat maakt dat goed. Een dorpsstraat uit het boekje, geschoren lindebomen aan beide kanten, voorname herenhuizen.
Ik weersta de aanvechting om net voor de monumentale rooms-katholieke Kerk van de Heilige Kruisverheffing – hoe vaak zie je een toren met zo’n scherpe punt? – de afslag naar de doodlopende Molendijk te nemen.
De korenmolen aan het eind heet De Vrijheid. In de Tweede Wereldoorlog gaf-ie met zijn wieken seinen aan het verzet. Ooit stond hier een dwangmolen van de abdij Mariënwaerdt: de boeren werden verplicht er hun graan te laten malen. Over vrijheid gesproken.
Een eindje verder op de Voorstraat staat de Nederlandse Hervormde St. Pieterskerk. Ook hier steelt de toren de show. Hij is vooral imposant en stoer. De onderste geleding is uit het begin van de zestiende eeuw, de tweede is een halve eeuw jonger. Daarboven is het bij een aarzelende aanzet van de ‘lantaarn' gebleven. Zo scherp als de punt van de roomse kerk is, zo stomp is die van de hervormde.
De skyline van Beesd met die twee opvallende kerktorens: heel Nederland kent de Appeldijk, heel Nederland kent ook Beesd.
Met dank aan die vermaledijde A2.