Lingemeer en meer
Ik loop om kasteel Wijenburg heen. De eenden in de gracht hebben de kleur aangenomen van de grijsgroenroodachtige stenen van het kasteel, een paar meerkoeten bouwen ijverig een nest tegen een van de muren die uit het duistere water oprijzen. In het kleine parkje om het kasteel staan vooral eiken en essen. Alleen een treurbeuk in een hoekje oogt echt oud. Direct naast het voorplein is een kleine boomgaard. Een restant van een bakstenen tuinmuur naast het bouwhuis doet vermoeden dat er ooit een moestuin was.
Op de Voorstraat ben ook ik, door mijn oogharen kijkend, nog even in het verleden. De kerk, de herberg, de pastorie, de dorpswinkel, die oude boerderijen, er is niet veel veranderd in die honderd jaar.
Even buiten Echteld, aan de andere kant van de brug over de Linge, sta ik plotsklaps voor een betrekkelijk nieuwe woonwijk. Het is alsof die zo ineens uit de lucht kwam vallen. Het voormalige recreatiepark Lingemeer werd in 2010 officieel onderdeel van het dorp Lienden in de gemeente Buren.
Met dank aan de zandwinning verandert een voornamelijk agrarisch gebied langzaam in een aaneengesloten, waterrijk natuur- en recreatiegebied, van Lingemeer tot aan De Beldert tegen het Amsterdam-Rijnkanaal aan. Het gaat ‘Lingemeren’ heten.
Zandwinning laat sporen na, vertellen ons de zand- en grindproducenten. ‘Maar als het zand is gewonnen, moet het gebied van een hogere kwaliteit zijn dan daarvoor. Wij willen een spoor van schoonheid en duurzaamheid achterlaten', zeggen ze. En: ‘Het Lingelandschap tussen De Beldert en Lingemeer krijgt een Friese uitstraling, met de Linge als drager van het gebied en de woonkern Lingemeer als het Giethoorn van de Betuwe'.
Ik zie hier straks nog geen busladingen Chinezen naartoe gaan.