De Russen kwamen niet
De Linge heeft iets meer moeite met het nemen van de A325, de snelweg van Arnhem naar knooppunt Ressen, dan ik. Ze stroomt er in een brede betonnen duiker wat ongemakkelijk onderdoor, met aan het eind ook nog een stuw.
De rivier moest hier een tijdje lang ook nog een andere horde nemen: halverwege de vorige eeuw liep parallel aan de toen nog Rijksweg 52 de zogeheten Defensiedijk. West-Europa was destijds in de greep van de Koude Oorlog, we waren bang voor een Russische inval. Om Holland en Utrecht te beschermen was daarom de IJssellinie bedacht. Het idee: als we de Waal en de Rijn met stuwen afdammen, dan kunnen we van de IJssel een kilometers brede barrière maken. En om te voorkomen dat het water bij het breken van de Betuwse bandijken door de Betuwe weg zou lopen, bouwen we tussen Arnhem en Nijmegen een extra dijk, op het talud van de bestaande spoorlijn, parallel aan de rijksweg.
Zo bedacht, zo gedaan. Maar de Russen kwamen niet. Bij het opheffen van de IJssellinie, in 1964, is het grootste gedeelte van de Defensiedijk weer afgegraven.
Ik loop weer langs de Linge. Op de Weteringsewal staan de populieren aan beide kanten van de weg, het voelt alsof ik door een tunnel loop.
Over het fietspad naar rechts, het Waterrijkse Pad, doorkruis ik het westelijke deel van Het Waterrijk. Van een afstandje zie ik de twee Rijkerswoerdse Plassen. De rond 1970 ontstane zandafgravingen zijn nu het domein van de dicht bij huis recreërende Arnhemmer. Buiten het seizoen kan ook de natuur hier zijn gang gaan.