Vleugel
Aan het eind van het Patrouillepad gaat een wandelpad Het Waterrijk ook echt in. Er is een vogelkijkhut en een onder landschapsarchitectuur aangelegde ‘ontspanningsplek’, Die Water Idylle – je moet er maar opkomen, op die naam – doet denken aan een ondergelopen weiland. Trottoirbanden liggen verzonken in de zompige klei, je loopt hier op het water.
Ik ben hier tot mijn verrassing min of meer in Arnhem. Achter het geboomte ligt de nieuwbouwwijk Rijkerswoerd, ooit een buurtschap van Elst.
Op de Kampsestraat loopt ik diagonaal door Het Waterrijk-Oost in de richting van de A325. Als ik door mijn oogharen kijk, waan ik me in de Kop van Overijssel, echt waar.
Vlak voor het viaduct over de snelweg komt ook de oorlog kijken. De brug over de Linge – ha fijn, daar is-ie weer – is vernoemd naar de Irish Guards die hier in oktober 1944 zware gevechten hebben moeten voeren. Naast de brug is een monument: De Vleugel. Uit een grasheuvel steekt, zeven meter hoog, een vliegtuigvleugel. In het stalen gevaarte is het woord 'liberation' uitgespaard. De Vleugel getuigt van de oorlogshandelingen in deze contreien. Maar het monument staat ook voor wie zich nog niet hebben bevrijd van een oorlog, welke dan ook. Onverwerkte pijn en ellende maken vleugellam.
Even verderop legden de landschapsarchitecten van daarnet ook de Berg Idylle neer, ‘een langzaam oplopend terrassenland, omringd door gevarieerd bos, met diverse doorzichten naar het landschap’.
Het uitzicht over het boerenland, met aan de horizon het Montferland en de stuwwal die bij Nijmegen overgaat in het Reichswald rond Kleef, is even later vanaf het viaduct over de A325 mooier dan vanaf de Berg Idylle.